«دیزباد وطن ماست»- اگرچه امروز بعد از گذشت قریب به یک دهه از فعالیت های شورای اسلامی دیزباد در یک وضعیت بی بدیل قرار گرفته است اما هادی میرشاهی در مکتوبش نظر دیگری دارد.
به گزارش دیزباد وطن ماست، وی می نویسد: ریشه کنی جهل و بیسوادی و اوج شکوفایی در دیزباد بوده است. چون 87% مردم باسواد بودند. مکتوبی توسط هادی میرشاهی به استانداری و اداره کل آموزش و پرورش خراسان ارسال شد تا 13% باقیمانده باسواد شوند، این طرح مورد تأیید قرار گرفت. فتوکپی این موافقت تاریخی در زیر میآید. وزارت آموزش پرورش با وجود 14 معلم ابتدایی و دبیرستان، تعداد سپاهی به دیزباد اعزام نمود.
طبق اظهار نظر گزارشگر روزنامه کیهان در 15خرداد 1350، دیزباد به دهکده باسوادها در مملکت ایران شهرت یافت. تصویر منضم به اداره کل آموزش و پرورش و استانداری خراسان گویای این اقدام میباشد.
(در تاریخ نیشابور، شهر فیروزه نوشتة گرایلی دیزباد را مهد تمدن و فرهنگ یاد کرده است.)
1357 ساختمان دوره دوم دبیرستان توسط آموزش و پرورش نیشابور ساخته که تا سال 92 کمتر مورد استفاده قرار گرفت. این ساختمان هم اکنون محل مدرسه چندپایه روستا میباشد.
«دیزباد وطن ماست»- گیاهان دارویی کوه های اطراف دیزباد، یکی از سرمایه های اصلی مردم این روستاست؛ گیاهانی مانند آویشن، تره کوهی، ریواس و کاکوتی که بعضی از آنها به صورت فصلی و بعضی هم به صورت دائمی می رویند، اما متاسفانه بی مبالاتی برخی مردم در کندن بوته های این گیاهان و البته هجوم سودجویان بی شمار برای بهره برداری تجاری از آنها، سبب شده حجم بوته های گیاهان دارویی در این روستا بسیار کمتر از گذشته شود. به همین دلیل مسئولان سازمان محیط ریست در سال 92، دیزباد را به عنوان بخشی از منطقه حفاظت شده بینالود اعلام و بوته کنی، قطع درختان جنگلی و شکار را در این روستا ممنوع کردند.
پس از این اعلام، اهالی دیزباد با مشارکت یکدیگر، یگان حفاظت مردمی را برای حفظ محیط زیست و منابع طبیعی روستا تشکیل داده و وظیفه حفظ گیاهان دارویی باقیمانده در کوه های اطراف روستا را به آن محول کردند. از آن پس، دیگر کسی اجازه ندارد بوته این گیاهان را ریشه کن کند و صرفا به کسانی که برای مصرف شخصی به داروهای گیاهی نیاز دارند، اجازه داده می شود به روشی اصولی ساقه این گیاهان را بچینند.
جلوگیری از شکار و حفظ گونه های جانوری نیز از دیگر مسئولیت های یگان حفاظت مردمی است. محمود کردی در این باره می گوید: متاسفانه در طول سالیان گذشته، دیزباد تبدیل به شکارگاه غیر دیزبادی ها شده بود و روزی نبود که صدای تفنگ در این منطقه شنیده نشود. این امر باعث می شد دیگر حتی یک بز کوهی در دیزباد دیده نشود و کبک و دیگر پرندگان نیز در حال نابودی بودند. اما با تشکیل یگان حفاظت مردمی، ورق برگشت و امروز دیگر کسی در دیزباد اجازه شکار ندارد. البته خود اهالی روستا هم در این زمینه تعامل خوبی با نیروهای یگان حفاظت دارند و هر کجا صدای تفنگی بشنوند، بلافاصله موضوع را به آنها گزارش می دهند.
«دیزباد وطن ماست»- هادی میرشاهی در باب اتفاقات مهم دیزباد بین سال های 1316 تا 1335 هجری شمسی می نویسد:
1316_ ساختمان مدرسه غیر انتفاعی دیزبادشروع شد.
1318- آغازکاراولین مدرسه غیر انتفاعی دیزباد
1321-واگذاری مدرسه به دولت ( وزارت معارف)
1321- اولین معلمین اعزامی آقایان تقی اویسی، فیلگی، کامران زرگر، حسین رضایی زاده
1325_اولین کارنامه رسمی برای محصّلین صادر شد
1328_ اولین معلم و مدیر بومی مرحوم محمدحسین میرشاهی فرزند عباس به دیزباد اعزام شد.
1328 _تعطیلی آخرین مکتبهای موجود در روستا بدستور حسین طوسی رئیس فرهنگ وقت.
1332_ موافقت بر شروع دوره اول دبیرستان (سال تحصیلی 33-32)که باهمت و پشتکارآقای مسعود آروین صورت پذیرفت.
1335 _طبق سرشماری جمعیّت دیزباد 1550 نفر را شامل می شد که دانشآموزان دختر و پسر در آن مقطع زمانی بالغ بر 570 نفر بودند.
«دیزباد وطن ماست»- دیزباد بالا با داشتن مراتعی سرسبز، باغ هایی انبوه و بافتی پلکانی توجه گردشگران زیادی را به خود جلب می کند.
در کنار طبیعت زیبای این روستا، تمیزی محیط آن هم برای بازدیدکنندگانش خیره کننده است. در این روستا نه تنها هیچ یک از اهالی، زباله ای بر زمین نمی ریزد، بلکه مردم خودشان محیط روستا را تمیز می کنند و در زمانه ای که کمتر کسی در ایران به تفکیک زباله اهمیت می دهد، دیزبادی ها به صورت خودجوش زباله های خود را تفکیک می کنند.
حامیان محیط زیست در مشهد و نیشابور هم که چنین رفتار شایسته ای را از سوی مردم دیزباد مشاهده کرده اند، همه ساله در ایام نوروز که گردشگران زیادی به این منطقه سفر می کنند، برای تمیز کردن زباله هایی که بعضی گردشگران بی ملاحظه تولید می کنند، به یاری اهالی دیزباد می آیند؛ چراکه به گفته دهیار روستا، با وجود نصب بنرهای هشداردهنده فراوان و البته فراهم شدن سطل های مکانیزه و سرویس های بهداشتی متعدد با کمک هزینه های مردمی، بازهم افرادی پیدا می شوند که به محیط پاک این روستا بی توجه هستند و آن را آلوده می کنند.